Mumbai

It's been a few years since I last visited Mumbai and the memories have been coming back lately. Here are my impressions of the city of contrasts, which I wrote whilst being there.

The Air

India is the first country where I think I can see the air. Is it just my imagination, or does the heat and humidity really make it possible?

Finding Peace

In the heat and incredibly hectic rhythm of this true metropolis, I am enjoying all the little moments of peacefulness I can find, like a cup of strong tea in an atmospheric scarcely lit restaurant, where the ceiling fans are gently humming and random rays of light are dancing in the mirrors on the walls. I am studying Indian editions of Vogue and Marie Claire, learning about the lifestyles of modern women as well as the fairy tale world of the Bollywood actors.  I even discover a slight fascination for it, especially after a group of young girls calls me Karishma (after a popular blue eyed actress Karishma Kapoor).  I am having coffee in the equivalent of Starbucks – Café Coffee Day, where office workers are glued to their laptops, groups of trendy young people meet for a chat and foreigners come to escape the burning heat. I am having lunch at the popular and very cool Café Leopold, where it is hard to find a table and you can still see the marks of bullets on the wall, fired at people during the attack only few years ago.

Ladies Coach

I travel in the ladies coach. I can see a wonderful spectrum of colours, women in glistening sarees, school girls in uniforms, working ladies in suits. I am surrounded by voices, conversations and laughter. The women seem to be curious about my presence and gently smile at me. What strikes me is an incredible feeling of almost tangible energy, female strength, power and confidence. Even though they must every day prove their worth in a man’s world, there is pride and dignity emanating from each of them, like a bright happy light.

Gateway of India

Coming to Colaba makes breathing easier again. There seem to be less people and less noise and instead more greenery and space. Among yellow-black cabs and rickshaws, there are red double decker buses circulating the roads. Suddenly London doesn’t feel so far away.

Opposite the beautiful palace-like Taj Hotel stands the arch shaped Gateway of India. It is facing the sea and it is said that it glows in the light of the rising and setting sun: gold to orange, orange to pink. This is the arch through which the last British troops left India by the sea. In the distance boats are shimmering on water, now resembling liquid silver.

Victoria Station

Victoria Station (now Chatrapati Shivaji Terminus) is a magnificent building with busy train schedule. Waiting for my train I am surrounded by crowds moving in all directions. From all corners people are flowing as if carried by a current and I can see shapes, silhouettes and faces swirling in a constant wave-like movement. The heat makes me feel faint and I switch off as if I was hiding inside my own shell to find shelter.

A boy with no legs is crawling at the platform, supporting his fragile body with still healthy arms. From time to time he looks up pulling gently on commuters’ clothes, asking for money.

The Memory of Mumbai

The memory of Mumbai cannot be entirely captured in words. It comes back in unexpected moments, holds on to the heart and never lets go.

***

Od czasu mojego ostatniego pobytu w Mumbaju minęło już kilka lat, ale ostatnio zaczęły powracać wspomnienia. Oto moje impresje z miasta kontrastów, które spisałam będąc tam.

Powietrze 

Indie to pierwszy kraj, w którym myślę, że widzę powietrze. Czy to tylko moja wyobraźnia, czy gorąco i wilgotność rzeczywiście sprawiają, że jest to możliwe?

Chwile spokoju

Upał i niezwykle szybkie tempo tej prawdziwej metropolii sprawiają, że znajduję przyjemność w każdej, nawet najmniejszej chwili spokoju. Zamawiam filiżankę mocnej herbaty w klimatycznej, słabo oświetlonej restauracji, gdzie wiatraki na suficie brzęczą łagodnie, a zbłąkane promienie słoneczne odbijają się w lustrach na ścianach. Studiuję hinduskie edycje Vogue i Marie Claire, dowiadując się o stylu życia nowoczesnych kobiet, jak również o bajkowym świecie aktorów kina Bollywood. Odkrywam wręcz małą fascynację, zwłaszcza gdy grupa hinduskich dziewczynek woła za mną „Karishma!” (Karishma Kapoor jest popularną w Indiach niebieskooką aktorką). Piję kawę w odpowiedniku sieci Starbucks – Cafe Coffee Day, gdzie pracownicy biurowi przyklejeni są do swoich laptopów, grupy modnych młodych ludzi spotykają się na pogaduszki, a obcokrajowcy przychodzą aby schronić się przed palącym upałem. Jem obiad w popularnej Cafe Leopold, gdzie trudno jest dostać stolik, a w ścianie nadal widoczne są ślady po nabojach wystrzelonych do ludzi w trakcie zamachu zaledwie kilka lat temu. 

Przedział dla pań

Jadę w przedziale dla pań. Widzę wspaniałą gamę barw, kobiety w połyskujących sari, uczennice w mundurkach, pracujące panie w garniturach. Otaczają mnie głosy, rozmowy i śmiech. Kobiety wydają się zaciekawione moją obecnością i łagodnie uśmiechają się do mnie. Uderza mnie niezwykłe uczucie prawie dotykalnej energii, kobiecej siły i pewności siebie. Chociaż każdego dnia muszą udowadniać swą wartość w świecie mężczyzn, niczym jasne wesołe światło emanują z nich duma i godność.

Brama Indii

W dzielnicy Colaba oddycha się dużo lżej. Jest tu mniej ludzi i mniej hałasu, a za to więcej zieleni i przestrzeni. Pośród żółto-czarnych taksówek i rikszy, po ulicach krążą czerwone piętrowe autobusy. Nagle Londyn nie wydaje się już taki daleki. Na przeciwko pięknego, przypominającego pałac hotelu Taj wznosi się łuk Bramy Indii. Zwrócony jest ku morzu i mówi się, że płonie w świetle wschodzącego i zachodzącego słońca: złoto przechodzi w pomarańcz, pomarańcz w róż. Przez ten łuk ostatnie oddziały brytyjskie opuściły Indie drogą morską. W oddali łodzie błyszczą na wodzie wyglądającej teraz jak płynne srebro.

Dworzec Victoria

Dworzec Victoria (teraz Chatrapati Shivaji) jest wspaniałą budowlą i tętniącym życiem węzłem komunikacyjnym.  Czekając na pociąg jestem otoczona tłumami poruszającymi się we wszystkich kierunkach. Z różnych stron wypływają ludzie jakby niesieni nurtem rzeki i widzę kształty, sylwetki i twarze wirujące niezmiennym, przypominającym fale ruchem. Upał sprawia, że robi mi się słabo i zapadam się w sobie, jakby chowając się do własnej skorupy w poszukiwaniu schronienia.

Chłopiec bez nóg pełza po peronie, wspierając kruche ciało zdrowymi jeszcze rękami. Od czasu do czasu podnosi wzrok szarpiąc lekko za ubrania podróżnych, prosząc o jałmużnę.

Wspomnienie Mumbaju

Wspomnienie Mumbaju powraca w niespodziewanych momentach, chwyta za serce i nigdy nie pozwala odejść.